Assalamualaikum,
Sebelum sy bawa anda ke pengalaman misteri ini, sy ingin sekali membuat
pengumuman bahawa sy (dengan nama pena Cik Es) mengakui bahawa
keseluruhan cerita ini adalah asli, berdasarkan pengalaman sebenar yg sy
alami sendiri. Jalan cerita telah diolah dalam bentuk penceritaan
ala-ala novel, menggunakan bahasa santai bagi membawa anda "mengembara"
ke pengalaman ini. Atas nasihat beberapa individu, untuk kebaikan
bersama, maka sy sebagai pemilik sebenar/idea asal cerita ini, sama
sekali tidak membenarkan cerita ini diolah semula untuk tujuan
keuntungan, tidak kira sama ada diolah semula dari segi jalan cerita
atau mengambil plot asal cerita ini, untuk mana-mana tujuan komersial
tanpa pengetahuan dan keizinan sy.
Sy hanya membenarkan cerita ini "di copy paste", dikongsi di email atau
mana-mana ruangan forum lain,atau mana-mana medium, dengan syarat
meletakkan kredit asal pada link thread ini. Hanya ada dua syarat -
bukan dengan tujuan keuntungan dan kredit pada link asal. Terima kasih
atas sokongan semua yang menjadikan thread ni di antara yang menjadi
pilihan utama pelawat Cari Forum. Sy pada asalnya tidak pernah menjangka
akan sambutan ni.
Utk pengetahuan semua, sy bukan seorang penulis profesional. Sy hanya
seorang gadis biasa yang bekerja di salah sebuah restoren yang
menjadikan dunia penulisan sebagai minat utama sy. Moga cerita ini,akan
jadi iktibar. Semua yang baik datangnya dari Allah Taala,yang buruk itu
datang dari sy sendiri. Salam..
...................................................................................................................................................................
PART II
Sambungan dari PART I ...
Atas sebab rasa takut yang amat sangat, eh tak lah amat sangat, takut tahap biasa2 je ,aku pun cuba hubungi Danny.
"Hello? Danny?"
"Assalamualaikum" Danny beri salam, perli lah tu.
"Ok,Waalaikumsalam. Awk ada call Freddie,dia cakap ape eh?Ada info?"
"Freddie ada call awak tak?" Ok,aku memang paling benci soalan dijawab dengan soalan. Dah la memang tak dapat sabar dah,kau tanya aku balik pulak.
Menurut Danny, Freedie memang ada call back beberapa minit selepas sms yang kitorang hantar pada Freddie, delivered.
Danny cakap, kalau nak explain menerusi phone,agak rumit. Jadi,Danny ajak Freddie untuk jumpa,kalau Freddie tak keberatan. Freddie agak tertanya-tanya,atas alasan apa nak jumpa, Danny ada bagitau sikit-sikit, tentang nenek tu. Freddie terdiam, dia tak bertanya banyak, dia bersetuju. Danny beranggapan, mungkin Freddie dah dapat agak, apa sebenarnya yang bakal kitorang dedahkan pada dia, mungkin bersangkut paut dengan pengalaman Freddie sendiri jugak.
Lepas dapatkan confirmation daripada aku, aku inform pada Danny aku free waktu malam je, aku pasti Danny atau Freddie, keduanya pun sama sebab dorang pun office hour,aku pulak dah tutup restoren selepas 8 malam (kalau takde function), jadi elok je kalau nak appointment waktu malam, ye malam keesokan harinya, lagi cepat lagi bagus, lagi cepat selesai masalah dan terungkai segala misteri.
Tibanya malam seperti yang dijanjikan, Danny menjemput aku di rumah. Bukan sebab aku takde transport, tapi dah dia offer 1 kereta kan,aku setuju je. Memandangkan sejak kebelakangan ni, sifat penakut tu semakin menjadi-jadi dalam diri aku. Sebelum ni, tak pernah pulak penakut sangat macam ni. Kebetulan pulak, malam tu Danny pakai tshirt putih, aku pun begitu. Aku pandang seluar dia, seluar jeans biru. Bila aku pandang seluar aku, okay sama jeans biru. Ni drama spektra episod mana pulak nih, boleh tersama pulak baju.
"Awak tadi,pakai baju warna lain kan sebenarnya?" Danny serkap jarang, banyak cantik lah muka kau.
"Alah, kebetulan ok! Kalau awk nak sy tukar baju warna lain,boleh jeee.."
"Eleh,kebetulan lah sangat .. Awak nampak sy pakai baju putih,awak pun tukar.. Patutlah lama bersiap" Danny dah mula gelak.
Aku tak gelak langsung, bukan apa, aku takut kang ada pulak watak yang lagi satu tu, gelak sama.
"Lama apa pulak...awk yang ambik sy awal 20 minit,sy belum bersiap lg" best gak ah,kau nak sangat debat kan.
"Awak bersiap cantik2 ni apsal,nak try Freddie lah tu"
"Hei cakap elok sikit ok. Selipar sy ni ok je belum pernah tampar org,kot awk nak merasa jd orang pertama ke"
Danny ketawa lagi,dan untuk kali kedua, aku masih tak nak ketawa sama. Mata aku asyik menjeling ke belakang, mana la tau ada nenek berkebaya duduk kat seat belakang
Danny terus drive ke sebuah restoren, tempat yang akan menyaksikan pertemuan pertama kali kami bersama Freddie. Restoren ni agak sunyi, tak berapa ada orang sangat. Mungkin atas sebab tengah bulan kot, tambahan pulak waktu tu hujan renyai-renyai,mungkin orang pun prefer duduk rumah je. Aku leka dengan bahagian dalaman restoren tu yang dihias dengan rotan, nampak kreatif. Dekat setiap meja, ada pulak lilin comel yang dihias cantik dengan bunga straw. Aku agak tersentak bila terpandang bunga straw tu, sebijik mcm yang nenek tua bagi dalam mimpi aku. Ya Allah, apa erti semua ni, kebetulan atau..?
Danny mencuit bahu aku, dan mengarahkan aku ikut dia ke satu sudut. Rupanya Freddie dah call Danny, cakap dia sah sampai, dan kebetulan pula, Freddie pun sama pakai baju putih, tapi seluar dia coklat muda ok. Hihi, aku tergelak sendiri, rasa lawak pulak, mcm tengah berlakon filem.
Mula la fikiran aku melayang jauh.
Atas sebab rasa takut yang amat sangat, eh tak lah amat sangat, takut tahap biasa2 je ,aku pun cuba hubungi Danny.
"Hello? Danny?"
"Assalamualaikum" Danny beri salam, perli lah tu.
"Ok,Waalaikumsalam. Awk ada call Freddie,dia cakap ape eh?Ada info?"
"Freddie ada call awak tak?" Ok,aku memang paling benci soalan dijawab dengan soalan. Dah la memang tak dapat sabar dah,kau tanya aku balik pulak.
Menurut Danny, Freedie memang ada call back beberapa minit selepas sms yang kitorang hantar pada Freddie, delivered.
Danny cakap, kalau nak explain menerusi phone,agak rumit. Jadi,Danny ajak Freddie untuk jumpa,kalau Freddie tak keberatan. Freddie agak tertanya-tanya,atas alasan apa nak jumpa, Danny ada bagitau sikit-sikit, tentang nenek tu. Freddie terdiam, dia tak bertanya banyak, dia bersetuju. Danny beranggapan, mungkin Freddie dah dapat agak, apa sebenarnya yang bakal kitorang dedahkan pada dia, mungkin bersangkut paut dengan pengalaman Freddie sendiri jugak.
Lepas dapatkan confirmation daripada aku, aku inform pada Danny aku free waktu malam je, aku pasti Danny atau Freddie, keduanya pun sama sebab dorang pun office hour,aku pulak dah tutup restoren selepas 8 malam (kalau takde function), jadi elok je kalau nak appointment waktu malam, ye malam keesokan harinya, lagi cepat lagi bagus, lagi cepat selesai masalah dan terungkai segala misteri.
Tibanya malam seperti yang dijanjikan, Danny menjemput aku di rumah. Bukan sebab aku takde transport, tapi dah dia offer 1 kereta kan,aku setuju je. Memandangkan sejak kebelakangan ni, sifat penakut tu semakin menjadi-jadi dalam diri aku. Sebelum ni, tak pernah pulak penakut sangat macam ni. Kebetulan pulak, malam tu Danny pakai tshirt putih, aku pun begitu. Aku pandang seluar dia, seluar jeans biru. Bila aku pandang seluar aku, okay sama jeans biru. Ni drama spektra episod mana pulak nih, boleh tersama pulak baju.
"Awak tadi,pakai baju warna lain kan sebenarnya?" Danny serkap jarang, banyak cantik lah muka kau.
"Alah, kebetulan ok! Kalau awk nak sy tukar baju warna lain,boleh jeee.."
"Eleh,kebetulan lah sangat .. Awak nampak sy pakai baju putih,awak pun tukar.. Patutlah lama bersiap" Danny dah mula gelak.
Aku tak gelak langsung, bukan apa, aku takut kang ada pulak watak yang lagi satu tu, gelak sama.
"Lama apa pulak...awk yang ambik sy awal 20 minit,sy belum bersiap lg" best gak ah,kau nak sangat debat kan.
"Awak bersiap cantik2 ni apsal,nak try Freddie lah tu"
"Hei cakap elok sikit ok. Selipar sy ni ok je belum pernah tampar org,kot awk nak merasa jd orang pertama ke"
Danny ketawa lagi,dan untuk kali kedua, aku masih tak nak ketawa sama. Mata aku asyik menjeling ke belakang, mana la tau ada nenek berkebaya duduk kat seat belakang
Danny terus drive ke sebuah restoren, tempat yang akan menyaksikan pertemuan pertama kali kami bersama Freddie. Restoren ni agak sunyi, tak berapa ada orang sangat. Mungkin atas sebab tengah bulan kot, tambahan pulak waktu tu hujan renyai-renyai,mungkin orang pun prefer duduk rumah je. Aku leka dengan bahagian dalaman restoren tu yang dihias dengan rotan, nampak kreatif. Dekat setiap meja, ada pulak lilin comel yang dihias cantik dengan bunga straw. Aku agak tersentak bila terpandang bunga straw tu, sebijik mcm yang nenek tua bagi dalam mimpi aku. Ya Allah, apa erti semua ni, kebetulan atau..?
Danny mencuit bahu aku, dan mengarahkan aku ikut dia ke satu sudut. Rupanya Freddie dah call Danny, cakap dia sah sampai, dan kebetulan pula, Freddie pun sama pakai baju putih, tapi seluar dia coklat muda ok. Hihi, aku tergelak sendiri, rasa lawak pulak, mcm tengah berlakon filem.
Mula la fikiran aku melayang jauh.
Freddie..
bukan seperti yang aku bayangkan sebelum ni. Seorang lelaki kurus, tak
terurus dan nampak serabai kerana masalahnya yang dia hadapi -
sangkaan aku meleset bila Freddie yang sebenarnya, adalah seorang
lelaki yang nampak kemas dan... tak nampak ada masalah pun? Nampak raut
wajahnya tenang je? Ok, aku tau aku tak sepatutnya judge Freddie
begitu, tapi bila melihat wajahnya untuk pertama kali, aku tak rasa dia
ada masalah yang besar atau tekanan perasaan dan sebagainya.
Aku tak nak bercerita panjang tentang bagaimana aku dan Danny menceritakan satu per satu, tentang pelbagai peristiwa yang kami hadapi sejak beberapa bulan, termasuk aku yang dah setahun lebih terganggu dengan panggilan nenek tua, sehingga mendesak aku untuk mencari jalan penyelesaian. Semuanya kami ceritakan satu persatu pada Freddie,tanpa ada satu pun fakta yang tertinggal. Sebab aku merasakan, Freddie berhak untuk tau, dan aku tau, Freddie jauh lebih tahu, apa puncanya semua kejadian ni berlaku.
Freddie agak berat untuk berkata-kata, pada waktu tu, aku dapat lihat matanya mula berkaca, airmata nya bergenang tanpa dapat dibendung lagi. Aku dan Danny berpandangan, sehelai tisu aku hulurkan pada Freddie, aku tahu betapa segannya Freddie untuk menumpahkan air mata nya di hadapan seorang wanita seperti aku. Eh tak nak guna perkataan wanita lah,mcm dah tua sangat, replace dengan perkataan gadis ok
Aku dan Danny berpandangan, sehelai tisu aku hulurkan pada Freddie,
aku tahu betapa segannya Freddie untuk menumpahkan air mata nya di
hadapan seorang gadis seperti aku.
Suasana sepi seketika, aku kehilangan kata-kata. Aku tak tau apa yang harus aku buat. Tapi, atas dasar simpati, aku bagitau Freddie, kalau dia nak menangis, menangis lah. Mungkin airmata tu akan dapat melegakan hatinya, tak salah untuk kita menangis, walau bergelar seorang lelaki sekalipun, itu tandanya kita bukan manusia yang ego. Sebaik saja aku cakap macam tu, Freddie menangis teresak-esak, satu situasi yang cukup pilu. Pipi aku terasa basah, tanpa disedari, aku menangis sama walaupun aku tak tahu, apa sebabnya.
Misteri mula terungkai apabila Freddie .. "Saya lah Freddie tu,sy akui sy banyak buat silap tapi sy tak bermaksud nak kecewakan sesiapa.."
Aku tak nak bercerita panjang tentang bagaimana aku dan Danny menceritakan satu per satu, tentang pelbagai peristiwa yang kami hadapi sejak beberapa bulan, termasuk aku yang dah setahun lebih terganggu dengan panggilan nenek tua, sehingga mendesak aku untuk mencari jalan penyelesaian. Semuanya kami ceritakan satu persatu pada Freddie,tanpa ada satu pun fakta yang tertinggal. Sebab aku merasakan, Freddie berhak untuk tau, dan aku tau, Freddie jauh lebih tahu, apa puncanya semua kejadian ni berlaku.
Freddie agak berat untuk berkata-kata, pada waktu tu, aku dapat lihat matanya mula berkaca, airmata nya bergenang tanpa dapat dibendung lagi. Aku dan Danny berpandangan, sehelai tisu aku hulurkan pada Freddie, aku tahu betapa segannya Freddie untuk menumpahkan air mata nya di hadapan seorang wanita seperti aku. Eh tak nak guna perkataan wanita lah,mcm dah tua sangat, replace dengan perkataan gadis ok
Aku dan Danny berpandangan, sehelai tisu aku hulurkan pada Freddie,
aku tahu betapa segannya Freddie untuk menumpahkan air mata nya di
hadapan seorang gadis seperti aku.Suasana sepi seketika, aku kehilangan kata-kata. Aku tak tau apa yang harus aku buat. Tapi, atas dasar simpati, aku bagitau Freddie, kalau dia nak menangis, menangis lah. Mungkin airmata tu akan dapat melegakan hatinya, tak salah untuk kita menangis, walau bergelar seorang lelaki sekalipun, itu tandanya kita bukan manusia yang ego. Sebaik saja aku cakap macam tu, Freddie menangis teresak-esak, satu situasi yang cukup pilu. Pipi aku terasa basah, tanpa disedari, aku menangis sama walaupun aku tak tahu, apa sebabnya.
Misteri mula terungkai apabila Freddie .. "Saya lah Freddie tu,sy akui sy banyak buat silap tapi sy tak bermaksud nak kecewakan sesiapa.."
...................................................................................................................................................................
Nota
: Kisah Freddie ini ditulis berdasarkan cerita sebenar Freddie,yang
telah diubahsuai dalam bentuk penceritaan. Harap maklum. Sekali lagi,
dialog di dalam kisah Freddie,hanyalah rekaan semata-mata untuk
disesuaikan dengan cerita. 
Kisah Freddie bermula ..
Nama sy Freddie,sy dah bekerja di syarikat tu selama 6 bulan untuk jalani practical sy. Sy dah jadi pekerja tetap di situ bila practical sy tamat. Sy tak pernah ada masalah, sehinggalah pada satu hari, sy dapat tahu, teman wanita sy berubah sikap secara tiba-tiba. Mungkin atas sebab tinggal berjauhan, dia berubah. Dia dah mula meragui saya, sedangkan sy, tak pernah berubah laku, atau curang pada dia, walaupun hakikatnya sy ada peluang untuk berbuat begitu, di belakang dia, tanpa pengetahuan dia. Sy sangat sayangkan dia, lebih dari sy sayang keluarga sendiri, sehingga sy pernah katakan pada dia, kalaulah hubungan ni tak direstui keluarga, sy sanggup buang keluarga daripada kehilangan dia. Ya,awk boleh kata sy bodoh, sy memang bodoh waktu tu, tak pernah menghargai keluarga. Sy hidup dalam dunia sy sendiri. Bagi sy, teman wanita sy adalah segalanya pada sy.
Sy anak yatim piatu. Ibu sy dah lama meninggal dunia,sejak sy kecil lagi kerana sakit barah. Ayah sy pula meninggal dunia waktu usia sy 12 tahun, kerana kemalangan di tempat kerja. Sy dibesarkan oleh nenek sy,sejak sy berusia 12 tahun lagi sehingga lah sy habis sekolah, melanjutkan pelajaran ke tahap yang lebih tinggi. Semuanya dibiayai oleh nenek sy, yang hanya berpendapatan kecil, sekadar mengambil upah membuat kuih-muih dan nasi goreng yang dijual di salah sebuah kantin sekolah. Kami hidup serba sederhana, tak lah terlalu daif sangat, sekurang-kurangnya nenek sy mampu menyediakan tempat berteduh,makan pakai yang cukup,walaupun tidak semewah orang lain.
Nenek tak pernah sekalipun, menentang kemahuan sy. Sejak sy kecil, kemahuan sy akan dipenuhi, dengan segala kudrat yang nenek ada. Sy bangga dengan nenek, sy sayangkan dia. Tapi semuanya berubah bila sy kenal teman wanita sy, Joana (sekadar nama samaran). Sejak hari pertama sy kenal Joana, sy sukakan dia. Bila sy berjaya memiliki dia,sy rasa amat bertuah, yang sy tak dapat nak gambarkan. Perasaan muda-mudi bercinta, sy rasa sesiapapun pasti pernah rasa. Lebih2 lagi, ini lah cinta pertama sy, yang sy harap kekal hingga ke mati. Sy tahu,masih terlalu jauh untuk sy menjangkakan bagaimana penghujung hubungan kami,sy mendoakan hanya yang terbaik saja.
Joana, bukanlah gadis biasa. Gadis cantik bergaya, hidup serba kemewahan. Ibunya mempunyai butik dan spa sendiri, bapanya pula pemilik syarikat guaman terkemuka. Boleh sy katakan, sehelai bajunya sahaja mungkin sama sahaja kosnya dengan perbelanjaan sy selama beberapa minggu. Sy sebagai lelaki, sy rasakan situasi itu,tak sepatutnya berlaku. Ego sy tinggi, sy rasa tercabar. Sbb tu, sy tak pernah dedahkan asal usul sy, yang berasal dari keluarga yang daif dan tidak seberapa. Bukan kerana sy hendak tunjuk sy bagus, tapi hakikatnya sy malu. Sy risau sekiranya sy tak layak untuk berdamping dengan dia. Tidak sy nafikan, Joana seorang yang agak mementingkan kebendaan, tak pernah sekalipun Joana bersama-sama sy menunggang motorsikal yg sy miliki, hanya kerana risaukan rambutnya kotor. Makan di warung biasa juga bukanlah satu kebiasaan buat Joana. Sy tak salahkan Joana, kerana dia membesar dengan kemewahan,bukan seperti sy.
Pernah sekali nenek sy hendak melawat sy di kampus, tapi sy cuma katakan tak perlu. Bukan sy tak rindu pada nenek,tp sy malu. Biarlah nenek di kampung saja, tak perlu kawan2 sy terutamanya Joana, untuk tau siapa nenek dalam hidup sy. Sy akan terus-terang pada Joana tapi, sekarang bukan waktunya.
Bila sy habis belajar, sy practical di tempat asal, kerana kemahuan nenek. Sy pernah tunjukkan gambar Joana pada nenek, tapi nenek seperti tak berkenan. Kata nenek, perempuan yang kahwin dengan lelaki, akan tinggal bersama suami, sanggupkah Joana bersama sy yang daif ni? Sy beritahu nenek, sy boleh ubah semua tu. Sy akan cari kerja bagus, beli rumah besar untuk keselesaan,sy perlu masa untuk kumpul harta, tapi Joana tak perlu tahu ini semua.
Nenek, cuma menggelengkan kepala. Bagi nenek,perempuan yang sanggup menerima sy walau dengan keadaan sy daif,adalah cinta yang lebih sejati. Sy tetap tak bersetuju dengan nenek, biarlah sy kumpul dulu kekayaan sy,untuk memiliki Joana.
Kisah Freddie bermula ..
Nama sy Freddie,sy dah bekerja di syarikat tu selama 6 bulan untuk jalani practical sy. Sy dah jadi pekerja tetap di situ bila practical sy tamat. Sy tak pernah ada masalah, sehinggalah pada satu hari, sy dapat tahu, teman wanita sy berubah sikap secara tiba-tiba. Mungkin atas sebab tinggal berjauhan, dia berubah. Dia dah mula meragui saya, sedangkan sy, tak pernah berubah laku, atau curang pada dia, walaupun hakikatnya sy ada peluang untuk berbuat begitu, di belakang dia, tanpa pengetahuan dia. Sy sangat sayangkan dia, lebih dari sy sayang keluarga sendiri, sehingga sy pernah katakan pada dia, kalaulah hubungan ni tak direstui keluarga, sy sanggup buang keluarga daripada kehilangan dia. Ya,awk boleh kata sy bodoh, sy memang bodoh waktu tu, tak pernah menghargai keluarga. Sy hidup dalam dunia sy sendiri. Bagi sy, teman wanita sy adalah segalanya pada sy.
Sy anak yatim piatu. Ibu sy dah lama meninggal dunia,sejak sy kecil lagi kerana sakit barah. Ayah sy pula meninggal dunia waktu usia sy 12 tahun, kerana kemalangan di tempat kerja. Sy dibesarkan oleh nenek sy,sejak sy berusia 12 tahun lagi sehingga lah sy habis sekolah, melanjutkan pelajaran ke tahap yang lebih tinggi. Semuanya dibiayai oleh nenek sy, yang hanya berpendapatan kecil, sekadar mengambil upah membuat kuih-muih dan nasi goreng yang dijual di salah sebuah kantin sekolah. Kami hidup serba sederhana, tak lah terlalu daif sangat, sekurang-kurangnya nenek sy mampu menyediakan tempat berteduh,makan pakai yang cukup,walaupun tidak semewah orang lain.
Nenek tak pernah sekalipun, menentang kemahuan sy. Sejak sy kecil, kemahuan sy akan dipenuhi, dengan segala kudrat yang nenek ada. Sy bangga dengan nenek, sy sayangkan dia. Tapi semuanya berubah bila sy kenal teman wanita sy, Joana (sekadar nama samaran). Sejak hari pertama sy kenal Joana, sy sukakan dia. Bila sy berjaya memiliki dia,sy rasa amat bertuah, yang sy tak dapat nak gambarkan. Perasaan muda-mudi bercinta, sy rasa sesiapapun pasti pernah rasa. Lebih2 lagi, ini lah cinta pertama sy, yang sy harap kekal hingga ke mati. Sy tahu,masih terlalu jauh untuk sy menjangkakan bagaimana penghujung hubungan kami,sy mendoakan hanya yang terbaik saja.
Joana, bukanlah gadis biasa. Gadis cantik bergaya, hidup serba kemewahan. Ibunya mempunyai butik dan spa sendiri, bapanya pula pemilik syarikat guaman terkemuka. Boleh sy katakan, sehelai bajunya sahaja mungkin sama sahaja kosnya dengan perbelanjaan sy selama beberapa minggu. Sy sebagai lelaki, sy rasakan situasi itu,tak sepatutnya berlaku. Ego sy tinggi, sy rasa tercabar. Sbb tu, sy tak pernah dedahkan asal usul sy, yang berasal dari keluarga yang daif dan tidak seberapa. Bukan kerana sy hendak tunjuk sy bagus, tapi hakikatnya sy malu. Sy risau sekiranya sy tak layak untuk berdamping dengan dia. Tidak sy nafikan, Joana seorang yang agak mementingkan kebendaan, tak pernah sekalipun Joana bersama-sama sy menunggang motorsikal yg sy miliki, hanya kerana risaukan rambutnya kotor. Makan di warung biasa juga bukanlah satu kebiasaan buat Joana. Sy tak salahkan Joana, kerana dia membesar dengan kemewahan,bukan seperti sy.
Pernah sekali nenek sy hendak melawat sy di kampus, tapi sy cuma katakan tak perlu. Bukan sy tak rindu pada nenek,tp sy malu. Biarlah nenek di kampung saja, tak perlu kawan2 sy terutamanya Joana, untuk tau siapa nenek dalam hidup sy. Sy akan terus-terang pada Joana tapi, sekarang bukan waktunya.
Bila sy habis belajar, sy practical di tempat asal, kerana kemahuan nenek. Sy pernah tunjukkan gambar Joana pada nenek, tapi nenek seperti tak berkenan. Kata nenek, perempuan yang kahwin dengan lelaki, akan tinggal bersama suami, sanggupkah Joana bersama sy yang daif ni? Sy beritahu nenek, sy boleh ubah semua tu. Sy akan cari kerja bagus, beli rumah besar untuk keselesaan,sy perlu masa untuk kumpul harta, tapi Joana tak perlu tahu ini semua.
Nenek, cuma menggelengkan kepala. Bagi nenek,perempuan yang sanggup menerima sy walau dengan keadaan sy daif,adalah cinta yang lebih sejati. Sy tetap tak bersetuju dengan nenek, biarlah sy kumpul dulu kekayaan sy,untuk memiliki Joana.
Nota
: Kisah Freddie ini ditulis berdasarkan cerita sebenar Freddie,yang
telah diubahsuai dalam bentuk penceritaan. Harap maklum. Sekali lagi,
dialog di dalam kisah Freddie,hanyalah rekaan semata-mata untuk
disesuaikan dengan cerita. 
Pada satu hari, waktu tu sy dah mula bekerja tetap di situ, tanpa sy duga langsung, Joana senyap2 pergi ke tempat sy, mengunjungi rumah sy,hanya kerana nak bagi kejutan di hari jadi sy. Kehadiran Joana amat tak dijangka, dan seperti yang sy dah agak, Joana terperanjat melihat keadaan rumah sy, jauh dari apa yg pernah sy ceritakan padanya. Sy rasa bersalah, Joana berasa tertipu. Salah sy, kalau sy berterus-terang dari awal, semuanya takkan jadi begini. Joana bertindak lari dari situ tanpa sempat sy memberi penjelasan apa2, Joana langsung tidak mahu berbincang.
Malam tu, Joana sms sy, dia cakap dia rasa terhina. Kalau sejak awal lagi,sy berterus terang pada dia, dia akan cuba terima, tapi bukan dengan cara yang begini. Sy rasa bersalah, betapa bodohnya sy selama ni yang menyangkakan Joana tidak akan menerima sy sebagai teman, kerana cara hidup yg begini, tapi jangkaan sy meleset sama sekali.
Beberapa hari,fikiran sy buntu. Sy rasa amat tertekan sehingga banyak kerja sy terabai. Pada satu malam, sy bermimpikan mendiang ibu sy, yang berpesan supaya sy jangan sesekali abaikan nenek sy, dialah nyawa dan cahaya dalam hidup sy. Mimpi tu menghantui sy selama beberapa hari,mimpi yang serupa, sehinggakan sy kerap pergi ke kubur mendiang ibu sy, buat presentation kerja sy di situ, tanpa sy tahu apa sebabnya. Sy tak dpt kawal semua tu dari berlaku.
Hari demi hari,sy makin tertekan atas sikap Joana yang dah mula berubah,asyik mencari kesalahan sy,menuduh sy macam2 tentang pelbagai perkara yang tak pernah sy buat. Atas kerana sayang sy pada Joana sangat menebal,sy dah jadi tak menentu apabila Joana bersikap dingin. Hal di tempat kerja pulak, makin terabai. Sy memang bodoh kerana jadi hamba cinta sampai begini sekali.
Keadaan menjadi semakin buruk, bila 2 orang staff di tempat sy berhenti kerja secara tiba-tiba. Dorang ada bagitau,tak tahan dengan sy yang berubah sikap dan kadangkala dirasuk sesuatu yang bersuara seperti wanita tua. Sy terpinga-pinga,sy tak faham semua ni. Tentang kejadian dirasuk,sy sendiri tak pasti apa puncanya,sy tak ada jawapan untuk itu.
Untuk mengelakkan semua masalah berlarutan, sy ambil keputusan untuk berhenti kerja dan berpindah ke Australia, kerana Joana melanjutkan pelajarannya di sana. Sy mahu berjumpa dengan Joana, hanya dengan satu niat, untuk melamar Joana. Sy akan datang pada Joana dengan diri sy yang sebenar, bukan lagi Freddie yang mewah seperti yang dikenali Joana selama ini. Sy nekad, jika Joana menolak lamaran sy, sy tidak akan berkata apa-apa lagi, untuk mendesak, jauh sekali.
Beberapa hari sebelum sy meletak jawatan, Puan Nasha berterus terang pada saya, tentang notis perlucutan jawatan sy atas sebab disiplin. Sy secara sukarela meletakkan jawatan,tanpa bertanya apa2. Sy kecewa, sy rasa semakin jauh dengan dunia yang sepatutnya sy berpijak sekarang. Sy tahu keputusan sy ini, bukan kehendak sy sepenuhnya,tp kerana Joana, sy sanggup lakukan. Sy mahu buktikan pada Joana, betapa ikhlasnya niat sy untuk bersamanya.
2 hari selepas berhenti kerja, sy masih lagi keluar seperti biasa, berpura-pura ke pejabat, kerana nenek sy tak pernah tahu. Sy cuma tak nak dia risau, nenek dah tua. Sy mula menguruskan apa yang perlu, untuk ke asutralia. Sy merancang untuk berada di sana dalam 3 hari,hanya untuk berjumpa dan melamar Joana.
Tetapi, pada nenek, sy tidak pernah maklumkan. Sy cuma berpesan pada nenek, mungkin sy perlu outstation,kalau sy tak balik dlm 2 atau 3 hari, jangan risau, sy cuma outstation, tapi sy janji pada nenek, sy akan call dia selalu. Nenek pun percayakan sy, seperti selalu.
Malam sebelum sy bertolak ke Australia,sy tidur agak lewat. Sy masih memikirkan apa ayat yang sesuai untuk melamar Joana nanti, sy dah mula tak keruan. Disebabkan sy rapat dengan Puan Nasha yang dah sy anggap mcm keluarga sendiri, sy sms dia, bagitau tentang perancangan sy nak melamar dan berkahwin. Sy mintak tolong dari Puan Nasha, sekiranya nenek sy ada call, tolong jangan bagitau yang sy dah pun tak bekerja di situ, sy takut nenek terkejut,dia dah tua. Sy berjanji pada Puan Nasha, sy akan explain pada nenek sebaik saja saya balik dari Australia nanti.
Keesokkan harinya, sy bangun agak lewat. Kelam kabut kerana takut terlepas flight, panggilan nenek dari dapur tidak lagi sy hiraukan kerana bergegas untuk ke airport. Tanpa bersarapan dan mengambil bekal yang selalu nenek buat setiap pagi, sy terus melangkah keluar dari situ.
Nenek menelefon sy,sewaktu sy di dalam perjalanan.
"Bekal tak bawa ke?Tghari nanti makan luar?"
"Sorry Nek,dah lambat. Nanti kalau sempat sy balik makan,tp tak payah tunggu"
"Ok, balik tengahari nanti. Kau tu ada gastrik,jangan bagi nenek risau"
Sy cuma cakap ok, itulah kali terakhir,sy dengar suara nenek...ya,kali terakhir ..
Bersambung...
...................................................................................................................................................................
Pada satu hari, waktu tu sy dah mula bekerja tetap di situ, tanpa sy duga langsung, Joana senyap2 pergi ke tempat sy, mengunjungi rumah sy,hanya kerana nak bagi kejutan di hari jadi sy. Kehadiran Joana amat tak dijangka, dan seperti yang sy dah agak, Joana terperanjat melihat keadaan rumah sy, jauh dari apa yg pernah sy ceritakan padanya. Sy rasa bersalah, Joana berasa tertipu. Salah sy, kalau sy berterus-terang dari awal, semuanya takkan jadi begini. Joana bertindak lari dari situ tanpa sempat sy memberi penjelasan apa2, Joana langsung tidak mahu berbincang.
Malam tu, Joana sms sy, dia cakap dia rasa terhina. Kalau sejak awal lagi,sy berterus terang pada dia, dia akan cuba terima, tapi bukan dengan cara yang begini. Sy rasa bersalah, betapa bodohnya sy selama ni yang menyangkakan Joana tidak akan menerima sy sebagai teman, kerana cara hidup yg begini, tapi jangkaan sy meleset sama sekali.
Beberapa hari,fikiran sy buntu. Sy rasa amat tertekan sehingga banyak kerja sy terabai. Pada satu malam, sy bermimpikan mendiang ibu sy, yang berpesan supaya sy jangan sesekali abaikan nenek sy, dialah nyawa dan cahaya dalam hidup sy. Mimpi tu menghantui sy selama beberapa hari,mimpi yang serupa, sehinggakan sy kerap pergi ke kubur mendiang ibu sy, buat presentation kerja sy di situ, tanpa sy tahu apa sebabnya. Sy tak dpt kawal semua tu dari berlaku.
Hari demi hari,sy makin tertekan atas sikap Joana yang dah mula berubah,asyik mencari kesalahan sy,menuduh sy macam2 tentang pelbagai perkara yang tak pernah sy buat. Atas kerana sayang sy pada Joana sangat menebal,sy dah jadi tak menentu apabila Joana bersikap dingin. Hal di tempat kerja pulak, makin terabai. Sy memang bodoh kerana jadi hamba cinta sampai begini sekali.
Keadaan menjadi semakin buruk, bila 2 orang staff di tempat sy berhenti kerja secara tiba-tiba. Dorang ada bagitau,tak tahan dengan sy yang berubah sikap dan kadangkala dirasuk sesuatu yang bersuara seperti wanita tua. Sy terpinga-pinga,sy tak faham semua ni. Tentang kejadian dirasuk,sy sendiri tak pasti apa puncanya,sy tak ada jawapan untuk itu.
Untuk mengelakkan semua masalah berlarutan, sy ambil keputusan untuk berhenti kerja dan berpindah ke Australia, kerana Joana melanjutkan pelajarannya di sana. Sy mahu berjumpa dengan Joana, hanya dengan satu niat, untuk melamar Joana. Sy akan datang pada Joana dengan diri sy yang sebenar, bukan lagi Freddie yang mewah seperti yang dikenali Joana selama ini. Sy nekad, jika Joana menolak lamaran sy, sy tidak akan berkata apa-apa lagi, untuk mendesak, jauh sekali.
Beberapa hari sebelum sy meletak jawatan, Puan Nasha berterus terang pada saya, tentang notis perlucutan jawatan sy atas sebab disiplin. Sy secara sukarela meletakkan jawatan,tanpa bertanya apa2. Sy kecewa, sy rasa semakin jauh dengan dunia yang sepatutnya sy berpijak sekarang. Sy tahu keputusan sy ini, bukan kehendak sy sepenuhnya,tp kerana Joana, sy sanggup lakukan. Sy mahu buktikan pada Joana, betapa ikhlasnya niat sy untuk bersamanya.
2 hari selepas berhenti kerja, sy masih lagi keluar seperti biasa, berpura-pura ke pejabat, kerana nenek sy tak pernah tahu. Sy cuma tak nak dia risau, nenek dah tua. Sy mula menguruskan apa yang perlu, untuk ke asutralia. Sy merancang untuk berada di sana dalam 3 hari,hanya untuk berjumpa dan melamar Joana.
Tetapi, pada nenek, sy tidak pernah maklumkan. Sy cuma berpesan pada nenek, mungkin sy perlu outstation,kalau sy tak balik dlm 2 atau 3 hari, jangan risau, sy cuma outstation, tapi sy janji pada nenek, sy akan call dia selalu. Nenek pun percayakan sy, seperti selalu.
Malam sebelum sy bertolak ke Australia,sy tidur agak lewat. Sy masih memikirkan apa ayat yang sesuai untuk melamar Joana nanti, sy dah mula tak keruan. Disebabkan sy rapat dengan Puan Nasha yang dah sy anggap mcm keluarga sendiri, sy sms dia, bagitau tentang perancangan sy nak melamar dan berkahwin. Sy mintak tolong dari Puan Nasha, sekiranya nenek sy ada call, tolong jangan bagitau yang sy dah pun tak bekerja di situ, sy takut nenek terkejut,dia dah tua. Sy berjanji pada Puan Nasha, sy akan explain pada nenek sebaik saja saya balik dari Australia nanti.
Keesokkan harinya, sy bangun agak lewat. Kelam kabut kerana takut terlepas flight, panggilan nenek dari dapur tidak lagi sy hiraukan kerana bergegas untuk ke airport. Tanpa bersarapan dan mengambil bekal yang selalu nenek buat setiap pagi, sy terus melangkah keluar dari situ.
Nenek menelefon sy,sewaktu sy di dalam perjalanan.
"Bekal tak bawa ke?Tghari nanti makan luar?"
"Sorry Nek,dah lambat. Nanti kalau sempat sy balik makan,tp tak payah tunggu"
"Ok, balik tengahari nanti. Kau tu ada gastrik,jangan bagi nenek risau"
Sy cuma cakap ok, itulah kali terakhir,sy dengar suara nenek...ya,kali terakhir ..
Bersambung...
...................................................................................................................................................................
Sambungan ..
Nota : Kisah Freddie ini ditulis berdasarkan cerita sebenar Freddie,yang telah diubahsuai dalam bentuk penceritaan. Harap maklum. Sekali lagi, dialog di dalam kisah Freddie,hanyalah rekaan semata-mata untuk disesuaikan dengan cerita.
Nenek menelefon sy,sewaktu sy di dalam perjalanan.
"Bekal tak bawa ke?Tghari nanti makan luar?"
"Sorry Nek,dah lambat. Nanti kalau sempat sy balik makan,tp tak payah tunggu"
"Ok, balik tengahari nanti. Kau tu ada gastrik,jangan bagi nenek risau"
Sy cuma cakap ok, itulah kali terakhir,sy dengar suara nenek...ya,kali terakhir ..
Sy terus memutuskan talian, hati sy sebak. Sy pandang telefon,agak lama. Hanya kerana sy tak sampai hati untuk menipu nenek, tapi sy tak sanggup untuk nenek tahu hal sebenar, sy bimbang nenek akan menghalang sy untuk ke Australia bagi menagih cinta seorang gadis yang belum tentu lagi akan menerima sy semula,setelah sekian lama sy penuhi segalanya dengan penipuan demi penipuan.
Sy pasti Joana akan memaafkan sy, walaupun sy merasakan Joana tidak dapat hidup tanpa kemewahan, tapi sy akan pastikan Joana mampu lakukan, kerana cintanya pada sy, sebagaimana sy yang sanggup berkorban apa saja untuk dirinya. Sy sudah pun tamat pelajaran, sy akan berusaha bersungguh-sungguh supaya sy dapat berikan kemewahan pada Joana, bukan sekadar kebahagiaan semata. Sy tersenyum seorang diri, tanpa menyedari kereta yang sy pandu sudah pun berada di perkarangan lapangan terbang.
Rakan baik sy, yang bekerja di lapangan terbang, sy hubungi. Supaya dia dapat memandu kereta sy pulang ke rumahnya dan menjaga kereta sy selama sy di Australia. Lagipun penerbangan yang sy naiki, bukanlah direct flight pun, sy akan transit terlebih dahulu ke Kuala Lumpur sebelum ke Australia. Mungkin sy akan ambil masa lebih dari 3 hari seperti yang dijangka,semuanya bergantung pada keadaan. Sy akui perbelanjaan sy tidak seberapa, hinggakan sy terpaksa meminjam wang daripada sahabat karib,untuk meneruskan perjalanan sy ke australia, sebuah tempat yang tidak pernah sy jejaki, hanya berpandukan pada alamat yang pernah Joana berikan pada saya, termasuk alamat tempat Joana melanjutkan pelajaran.
Hati sy remuk, perasaan semakin tidak menentu, bila sy mendapat khabar buruk,sebaik sahaja kaki sy menjejak tanah Australia. Panggilan daripada telefon bimbit Joana, yang sy sangkakan gadis yang bakal sy lamar sebentar lagi, rupa-rupanya teman rapat Joana, yang menghubungi sy hanya untuk memaklumkan Joana terlibat dalam kemalangan. Joana terjatuh ketika menggunakan escalator di salah sebuah kompleks membeli belah, apa yang sy tahu, Joana cedera parah di bahagian kepala dan patah kedua belah tangannya.
Sy maklumkan pada teman Joana,sy berada di Australia. Baru sahaja tiba kurang sejam yang lalu, teman Joana menghulurkan bantuan,tanpa sy minta. Setibanya sy di hospital, sy mendapat tahu bahawa sy kehilangan Joana. Sy kehilangan insan yang sy sayang, tanpa sempat sy ucapkan maaf padanya. Cincin yang sy beli khas untuknya, yang harga tidak seberapa, tidak semewah cincin lamaran orang berada, sy pandang sayu. Sy hanya mahukan Joana, saya hanya inginkan cincin ini tersarung di jari milik Joana. Sy bisikkan ke telinga Joana, sy sayangkan dia, sy akui kesilapan sy sepanjang sy bersama nya. Dan .. cincin itu, sy sarungkan ke jari Joana, yang telah kaku dan biru.
Telefon bimbit sy tiba-tiba berbunyi. Panggilan dari nenek tidak sy hiraukan, lagipun sy sudah memaklumkan padanya, sy akan "outstation" selama beberapa hari, nenek tidak sepatutnya memperlakukan sy seperti kanak-kanak kecil yang perlu diingatkan selalu. Sy tertekan dengan semuanya.
Selama 3 hari sy berada di Australia, sy menunggu kehadiran ibu bapa Joana yang datang untuk membawa mendiang Joana pulang,mereka mahu Joana dikebumikan di tanah air, sy tidak hairan kerana mereka lebih daripada mampu. Sy membantu apa yang patut,memberi sokongan moral. Sy turut hadir di majlis pengkebumian Joana, saya berasa puas kerana sy sentiasa berada bersama Joana,walaupun dengan jasadnya yang tidak lagi bernyawa.
Selama beberapa hari sy di Australia, sy menghubungi nenek. Panggilan sy langsung tidak berjawab,sy mula risau. Mungkin nenek,merajuk pada sy. Timbul pula perasaan kesal,sudahlah sy kehilangan Joana tanpa sempat sy meminta maaf padanya, adakah sy bakal melakukan perkara yang serupa pada nenek pula? Sy memarahi diri sendiri. Tanpa berlengah, sy hubungi Puan Nasha.
"Hello boleh sambungkan pada Puan Nasha?Ni Freddie"
"Ok,sebentar ya"
...
"Hello Nasha speaking .."
"Hello Puan Nasha..."
"Hah....awk Freddie,elok sangat lah awk call ni"
"Eh,kenapa?Ada hal apa2 ke?"
"Freddie,sy rasa elok awak berterus-terang je lah pd nenek awak,awak dah tak bekerja kat sini"
"Maaf Puan,sy memang berniat nak bagitau. Tapi tunggu sy sampai rumah dulu"
"Habis tu awak di mana ni?"
"Masih kat KLIA, sy memang flight hari ni,balik kampung hari ni."
"Bagus lah,nenek awak tu risau. Tiap hari telefon sini"
"Habis tu Puan jawab ape?"
"Nak jawab apa pula,nenek awk tak pandai ckp melayu kan?"
"Bila last nenek sy call?"
"Baruuuu je kejap ni ha,tanya bila awak nak balik kot? Tak baik awk buat cmtu kat dia"
"Tapi,kalau nenek sy baru call office kejap tadi,kenapa sy call,nenek tak pernah jawab pun?"
"Entah lah..merajuk kot?Hati orang tua Freddie...sensitif..awk kena faham tu"
Sy terdiam,perasaan bersalah mula menguasai. Rupa-rupanya nenek tak pernah jemu menghubungi pejabat sy setiap hari, sejak sy pergi ke Australia, tiada satu hari pun yang berlalu tanpa nenek bertanyakan tentang sy pd Puan Nasha. Risau betul nenek, nenek betul-betul mengambil berat. Kalau lah nenek tahu apa sebenarnya yang terjadi, nenek pasti kecewa. Tanpa sy sedar, airmata mula bergenang.
Selepas mengucapkan terima kasih pada Puan Nasha dan memutuskan talian, sekali lagi, sy cuba menghubungi nenek. Tapi tiada jawapan. Sy resah, mudahan masa cepat berlalu kerana sy perlu berjumpa dengan nenek secepat mungkin.
Sebaik sahaja tiba di halaman rumah, suasana menjadi begitu asing sekali. Sy keliru,rumah sy kah ini atau.. mustahil dalam masa beberapa hari,sy lupa jalan pulang. Memang sah ini rumah sy. Tetapi,hampir separuh rumah sy hangus dijilat api.. Dada sy terasa sesak,sy seperti mahu pitam. Apa ertinya semua ini? Dunia sy menjadi gelap seketika, sayup kedengaran suara seseorang memanggil-manggil nama sy.. tetapi.. segalanya hitam.
Bila sy sedar, hanya wajah-wajah jiran yang muncul di hadapan mata. Wajah nenek yang sy cari,tiada. Sy mula merasakan sesuatu yang tidak kena berlaku.
"Mana nenek sy? Kenapa rumah sy terbakar?Kenapa sy tak diberitahu langsung?" Soalan sy sepi,tanpa sesiapa pun sudi menjawab. Sy mula mengalirkan airmata,seperti anak kecil. Jiran sy, seorang bilal masjid, datang menghampiri,meletakkan tangannya di bahu sy.
"Nak... Nenek kamu dah tiada.. Rumah kamu terbakar,pada hari yang sama kamu pegi outstation"
"Bila pulak sy pegi outstation??Sy cuma pergi jumpa Joana pakcik!!"
"Bertenang nak... Bertenang.."
Perasaan marah menguasai diri sy. Sy terlupa bahawa sy sendiri yang memaklumkan pada nenek, sy berada di pejabat dan kemungkinan akan outstation, dan kini hal itu, memakan diri sendiri. Sy menangis, sy baru sahaja kehilangan Joana. Sy tak dapat terima kalau sy terpaksa kehilangan nenek pula.
Menurut pakcik tersebut,yang juga merupakan jiran sy.. Kali terakhir dia ternampak nenek, sewaktu nenek berada di belakang rumah untuk menjemur pakaian. Nenek sy senyum,tanpa berkata apa-apa,kerana nenek langsung tidak tahu berbahasa melayu, nenek sy hanya mampu berkomunikasi dalam bahasa Cina Hakka. Kebolehannya berkomunikasi dalam bahasa melayu, agak terhad.
Pada hari yang sama sy dikatakan outstation (kerana sy pernah maklumkan pada jiran), rumah sy terbakar pada sebelah malamnya akibat litar pintas. Kejadian yang berlaku pada lewat malam,menyebabkan kejadian itu tidak disedari. Semuanya sudah terlewat apabila api semakin marak, nenek sy terperangkap di dalam rumah, mayatnya tidak rentung kerana api sempat dipadamkan. Nenek meninggal dunia akibat sesak nafas.
Menurut jiran sy, nenek sy ditemui di bahagian bilik tidur. Nenek dipercayai tidur ketika kebakaran berlaku, paling menyayat hati, nenek meninggal dunia ketika tangannya masih memegang telefon,seolah-olah nenek cuba menghubungi sy sebelum tidur, mungkin kerana sy tidak menjawab panggilannya yang bertubi-tubi, nenek bosan dan akhirnya tertidur.
Sy seperti diserang histeria apabila mengetahui kisah sebenar. Sy langsung tidak mahu percaya,menganggap ini hanya mimpi. Beberapa kali sy menampar diri sy sendiri, cepatlah bangun dari mimpi ngeri ini! Tapi,ini semua kenyataan yang sy harus terima.
Tetapi.. bagi sy nenek masih hidup... kerana Puan Nasha sendiri mengakui nenek masih menghubungi pejabat bertanyakan tentang sy, pagi tadi... Mustahil nenek sudah mati beberapa hari lepas, bukankah pagi tadi nenek telefon pejabat?
Sy tersenyum...
Bersambung...
Nota : Kisah Freddie ini ditulis berdasarkan cerita sebenar Freddie,yang telah diubahsuai dalam bentuk penceritaan. Harap maklum. Sekali lagi, dialog di dalam kisah Freddie,hanyalah rekaan semata-mata untuk disesuaikan dengan cerita.
Nenek menelefon sy,sewaktu sy di dalam perjalanan.
"Bekal tak bawa ke?Tghari nanti makan luar?"
"Sorry Nek,dah lambat. Nanti kalau sempat sy balik makan,tp tak payah tunggu"
"Ok, balik tengahari nanti. Kau tu ada gastrik,jangan bagi nenek risau"
Sy cuma cakap ok, itulah kali terakhir,sy dengar suara nenek...ya,kali terakhir ..
Sy terus memutuskan talian, hati sy sebak. Sy pandang telefon,agak lama. Hanya kerana sy tak sampai hati untuk menipu nenek, tapi sy tak sanggup untuk nenek tahu hal sebenar, sy bimbang nenek akan menghalang sy untuk ke Australia bagi menagih cinta seorang gadis yang belum tentu lagi akan menerima sy semula,setelah sekian lama sy penuhi segalanya dengan penipuan demi penipuan.
Sy pasti Joana akan memaafkan sy, walaupun sy merasakan Joana tidak dapat hidup tanpa kemewahan, tapi sy akan pastikan Joana mampu lakukan, kerana cintanya pada sy, sebagaimana sy yang sanggup berkorban apa saja untuk dirinya. Sy sudah pun tamat pelajaran, sy akan berusaha bersungguh-sungguh supaya sy dapat berikan kemewahan pada Joana, bukan sekadar kebahagiaan semata. Sy tersenyum seorang diri, tanpa menyedari kereta yang sy pandu sudah pun berada di perkarangan lapangan terbang.
Rakan baik sy, yang bekerja di lapangan terbang, sy hubungi. Supaya dia dapat memandu kereta sy pulang ke rumahnya dan menjaga kereta sy selama sy di Australia. Lagipun penerbangan yang sy naiki, bukanlah direct flight pun, sy akan transit terlebih dahulu ke Kuala Lumpur sebelum ke Australia. Mungkin sy akan ambil masa lebih dari 3 hari seperti yang dijangka,semuanya bergantung pada keadaan. Sy akui perbelanjaan sy tidak seberapa, hinggakan sy terpaksa meminjam wang daripada sahabat karib,untuk meneruskan perjalanan sy ke australia, sebuah tempat yang tidak pernah sy jejaki, hanya berpandukan pada alamat yang pernah Joana berikan pada saya, termasuk alamat tempat Joana melanjutkan pelajaran.
Hati sy remuk, perasaan semakin tidak menentu, bila sy mendapat khabar buruk,sebaik sahaja kaki sy menjejak tanah Australia. Panggilan daripada telefon bimbit Joana, yang sy sangkakan gadis yang bakal sy lamar sebentar lagi, rupa-rupanya teman rapat Joana, yang menghubungi sy hanya untuk memaklumkan Joana terlibat dalam kemalangan. Joana terjatuh ketika menggunakan escalator di salah sebuah kompleks membeli belah, apa yang sy tahu, Joana cedera parah di bahagian kepala dan patah kedua belah tangannya.
Sy maklumkan pada teman Joana,sy berada di Australia. Baru sahaja tiba kurang sejam yang lalu, teman Joana menghulurkan bantuan,tanpa sy minta. Setibanya sy di hospital, sy mendapat tahu bahawa sy kehilangan Joana. Sy kehilangan insan yang sy sayang, tanpa sempat sy ucapkan maaf padanya. Cincin yang sy beli khas untuknya, yang harga tidak seberapa, tidak semewah cincin lamaran orang berada, sy pandang sayu. Sy hanya mahukan Joana, saya hanya inginkan cincin ini tersarung di jari milik Joana. Sy bisikkan ke telinga Joana, sy sayangkan dia, sy akui kesilapan sy sepanjang sy bersama nya. Dan .. cincin itu, sy sarungkan ke jari Joana, yang telah kaku dan biru.
Telefon bimbit sy tiba-tiba berbunyi. Panggilan dari nenek tidak sy hiraukan, lagipun sy sudah memaklumkan padanya, sy akan "outstation" selama beberapa hari, nenek tidak sepatutnya memperlakukan sy seperti kanak-kanak kecil yang perlu diingatkan selalu. Sy tertekan dengan semuanya.
Selama 3 hari sy berada di Australia, sy menunggu kehadiran ibu bapa Joana yang datang untuk membawa mendiang Joana pulang,mereka mahu Joana dikebumikan di tanah air, sy tidak hairan kerana mereka lebih daripada mampu. Sy membantu apa yang patut,memberi sokongan moral. Sy turut hadir di majlis pengkebumian Joana, saya berasa puas kerana sy sentiasa berada bersama Joana,walaupun dengan jasadnya yang tidak lagi bernyawa.
Selama beberapa hari sy di Australia, sy menghubungi nenek. Panggilan sy langsung tidak berjawab,sy mula risau. Mungkin nenek,merajuk pada sy. Timbul pula perasaan kesal,sudahlah sy kehilangan Joana tanpa sempat sy meminta maaf padanya, adakah sy bakal melakukan perkara yang serupa pada nenek pula? Sy memarahi diri sendiri. Tanpa berlengah, sy hubungi Puan Nasha.
"Hello boleh sambungkan pada Puan Nasha?Ni Freddie"
"Ok,sebentar ya"
...
"Hello Nasha speaking .."
"Hello Puan Nasha..."
"Hah....awk Freddie,elok sangat lah awk call ni"
"Eh,kenapa?Ada hal apa2 ke?"
"Freddie,sy rasa elok awak berterus-terang je lah pd nenek awak,awak dah tak bekerja kat sini"
"Maaf Puan,sy memang berniat nak bagitau. Tapi tunggu sy sampai rumah dulu"
"Habis tu awak di mana ni?"
"Masih kat KLIA, sy memang flight hari ni,balik kampung hari ni."
"Bagus lah,nenek awak tu risau. Tiap hari telefon sini"
"Habis tu Puan jawab ape?"
"Nak jawab apa pula,nenek awk tak pandai ckp melayu kan?"
"Bila last nenek sy call?"
"Baruuuu je kejap ni ha,tanya bila awak nak balik kot? Tak baik awk buat cmtu kat dia"
"Tapi,kalau nenek sy baru call office kejap tadi,kenapa sy call,nenek tak pernah jawab pun?"
"Entah lah..merajuk kot?Hati orang tua Freddie...sensitif..awk kena faham tu"
Sy terdiam,perasaan bersalah mula menguasai. Rupa-rupanya nenek tak pernah jemu menghubungi pejabat sy setiap hari, sejak sy pergi ke Australia, tiada satu hari pun yang berlalu tanpa nenek bertanyakan tentang sy pd Puan Nasha. Risau betul nenek, nenek betul-betul mengambil berat. Kalau lah nenek tahu apa sebenarnya yang terjadi, nenek pasti kecewa. Tanpa sy sedar, airmata mula bergenang.
Selepas mengucapkan terima kasih pada Puan Nasha dan memutuskan talian, sekali lagi, sy cuba menghubungi nenek. Tapi tiada jawapan. Sy resah, mudahan masa cepat berlalu kerana sy perlu berjumpa dengan nenek secepat mungkin.
Sebaik sahaja tiba di halaman rumah, suasana menjadi begitu asing sekali. Sy keliru,rumah sy kah ini atau.. mustahil dalam masa beberapa hari,sy lupa jalan pulang. Memang sah ini rumah sy. Tetapi,hampir separuh rumah sy hangus dijilat api.. Dada sy terasa sesak,sy seperti mahu pitam. Apa ertinya semua ini? Dunia sy menjadi gelap seketika, sayup kedengaran suara seseorang memanggil-manggil nama sy.. tetapi.. segalanya hitam.
Bila sy sedar, hanya wajah-wajah jiran yang muncul di hadapan mata. Wajah nenek yang sy cari,tiada. Sy mula merasakan sesuatu yang tidak kena berlaku.
"Mana nenek sy? Kenapa rumah sy terbakar?Kenapa sy tak diberitahu langsung?" Soalan sy sepi,tanpa sesiapa pun sudi menjawab. Sy mula mengalirkan airmata,seperti anak kecil. Jiran sy, seorang bilal masjid, datang menghampiri,meletakkan tangannya di bahu sy.
"Nak... Nenek kamu dah tiada.. Rumah kamu terbakar,pada hari yang sama kamu pegi outstation"
"Bila pulak sy pegi outstation??Sy cuma pergi jumpa Joana pakcik!!"
"Bertenang nak... Bertenang.."
Perasaan marah menguasai diri sy. Sy terlupa bahawa sy sendiri yang memaklumkan pada nenek, sy berada di pejabat dan kemungkinan akan outstation, dan kini hal itu, memakan diri sendiri. Sy menangis, sy baru sahaja kehilangan Joana. Sy tak dapat terima kalau sy terpaksa kehilangan nenek pula.
Menurut pakcik tersebut,yang juga merupakan jiran sy.. Kali terakhir dia ternampak nenek, sewaktu nenek berada di belakang rumah untuk menjemur pakaian. Nenek sy senyum,tanpa berkata apa-apa,kerana nenek langsung tidak tahu berbahasa melayu, nenek sy hanya mampu berkomunikasi dalam bahasa Cina Hakka. Kebolehannya berkomunikasi dalam bahasa melayu, agak terhad.
Pada hari yang sama sy dikatakan outstation (kerana sy pernah maklumkan pada jiran), rumah sy terbakar pada sebelah malamnya akibat litar pintas. Kejadian yang berlaku pada lewat malam,menyebabkan kejadian itu tidak disedari. Semuanya sudah terlewat apabila api semakin marak, nenek sy terperangkap di dalam rumah, mayatnya tidak rentung kerana api sempat dipadamkan. Nenek meninggal dunia akibat sesak nafas.
Menurut jiran sy, nenek sy ditemui di bahagian bilik tidur. Nenek dipercayai tidur ketika kebakaran berlaku, paling menyayat hati, nenek meninggal dunia ketika tangannya masih memegang telefon,seolah-olah nenek cuba menghubungi sy sebelum tidur, mungkin kerana sy tidak menjawab panggilannya yang bertubi-tubi, nenek bosan dan akhirnya tertidur.
Sy seperti diserang histeria apabila mengetahui kisah sebenar. Sy langsung tidak mahu percaya,menganggap ini hanya mimpi. Beberapa kali sy menampar diri sy sendiri, cepatlah bangun dari mimpi ngeri ini! Tapi,ini semua kenyataan yang sy harus terima.
Tetapi.. bagi sy nenek masih hidup... kerana Puan Nasha sendiri mengakui nenek masih menghubungi pejabat bertanyakan tentang sy, pagi tadi... Mustahil nenek sudah mati beberapa hari lepas, bukankah pagi tadi nenek telefon pejabat?
Sy tersenyum...
Bersambung...
...................................................................................................................................................................
Sambungan ...
Nota : Kisah Freddie ini ditulis berdasarkan cerita sebenar Freddie,yang telah diubahsuai dalam bentuk penceritaan. Harap maklum. Sekali lagi, dialog di dalam kisah Freddie,hanyalah rekaan semata-mata untuk disesuaikan dengan cerita.
Freddie hanya tersenyum apabila jiran memaklumkan tentang kematian nenek tersayangnya, di dalam hati terdetik rasa tidak percaya. Freddie nekad hendak membuktikan bahawa neneknya masih hidup, buktinya adalah Puan Nasha sendiri,yang menerima panggilan daripada nenek. Mungkin ada yang tidak senang padanya, membakar rumahnya dan menculik neneknya,mungkin? Pelbagai perkara terlintas di kepalanya.
Apabila melihat Freddie yang seperti tidak keruan, selagi lagi jiran Freddie memaklumkan hal yang sama, dengan harapan agar Freddie cuba untuk menerima kenyataan,walaupun pahit.
"Mustahil pakcik, bekas majikan sy kata, nenek baru je telefon ke pejabat pagi tadi bertanyakan tentang sy,dan sekarang, pakcik cakap nenek sy dah meninggal dunia beberapa hari lepas?" Freddie panas hati, terasa dirinya dipermainkan.
" Pakcik tak sampai hati nak, tp kamu tau kan anak pakcik kerja sebagai wartawan. Anak pakcik sendiri yang ambil gambar mayat mendiang nenek kamu Freddie, kalau kamu tak percayakan pakcik, kamu percaya lah laporan akhbar tu. Pakcik kenal kamu sejak kecil lagi, perkara mcm ni, pakcik tak main-main. Kamu tu dah mcm anak pakcik sendiri" Getar suara jirannya kedengaran sayu, walaupun jarang bertegur sapa dengan nenek tua itu atas sebab kesukaran berkomunikasi, tetapi baginya nenek tua itu baik hatinya, menghormati orang lain, dan sekali-sekala menghadirkan diri ke majlis keramaian sekiranya dijemput. Sewaktu anak daranya berkahwin, nenek tua itu lah yang bersungguh-sungguh membantu itu dan ini kerana majlis hanya di buat di kampung, kerahan tenaga nenek itu seperti membantu ahli keluarga sendiri. Hanya senyuman dan anggukan nenek tua itu setiap kali berjumpa sahaja sudah menunjukkan kelembutan hatinya.
" Pakcik rasa,elok lah kamu bertanya pada Encik Wong (nama samaran), dia lah yang menguruskan pengebumian nenek kamu Freddie,setelah 3 hari kami cari kamu, tapi tak pernah dapat. Baru kelmarin pengebumian nenek kamu diteruskan saja, walaupun tanpa kamu. Bukan pakcik tak pernah hubungi, tapi kamu yang tak dapat dihubungi langsung. Pakcik minta maaf, pakcik tau kamu kecewa. Marilah, pakcik temankan kamu pergi melawat kubur nenek kamu, dia dah pergi.. Kamu perlu teruskan hidup, jangan mcm ni Freddie" Jirannya, seorang lelaki yang sudah berumur itu, terus memujuk.
Freddie terduduk. Menangis. Kekesalan yang amat, dia tahu tiada gunanya lagi, nenek telah pergi ... jauh ..
Beberapa bulan kemudian ...
Freddie telah menerima hakikat bahawa neneknya sudah tiada,sudah tiba masanya untuk Freddie,meneruskan kehidupannya. Tanpa Joana, tanpa nenek yang telah dianggap seperti ibu kandung. Air mata sering mengalir di pipinya, menyesali apa yang berlaku, membuatkannya nekad untuk terus bangun dan tidak lagi mengecewakan sesiapa. Freddie sedar, kemewahan tetap tidak mampu mengembalikan segalanya.
Freddie membuat keputusan untuk berhijrah ke tempat lain,ke tempat yang tiada sesiapa pun mengenali dirinya, untuk memulakan hidup baru. Sebelum Freddie berpindah, Freddie sempat mengunjungi tempat kerja lamanya,hanya sekadar untuk bertanya khabar. Kedatangan Freddie ke situ setelah beberapa bulan menghilang, mengejutkan Puan Nasha. Tanpa berlengah, Puan Nasha terus bertanyakan khabar nenek Freddie.
"Nenek sy dah meninggal Puan .. meninggal sebab terperangkap dalam kebakaran" jelas Freddie.
Puan Nasha hanya berkerut dahi, menggeleng kepala dan tersenyum. "Kamu ni Freddie,suka sgt bergurau. Hal-hal mcm ni suka gak bergurau eh" Kata Puan Nasha, Freddie hairan, raut wajahnya memohon penjelasan.
"Nenek kamu tu, masih lagi telefon sini Freddie. Maaf lah kalau awk tersinggung,tapi sy rasa agak terganggu, sebab tu sy terpaksa tukar nombor telefon ni, walaupun sukar terpaksa maklumkan dengan semua client,tapi nampaknya mcm sy tiada pilihan.Kalau nak disekat pun panggilan nenek awk tu, banyak pula prosedur nya" Kata Puan Nasha,selamba.
" Puan,bila kali terakhir nenek sy call?"
"Herm,bulan lepas kot. Nombor baru ni pun baru kami tuka dalam bulan ni"
"Mustahil....mungkin org lain tak"
"Tak lah, nenek tu memang ada sebut nama awak tiap kali dia call"
"Mustahil Puan... nenek sy dah meninggal,kalau Puan tak percaya, Puan boleh ikut sy, sy bawa Puan pergi ke kubur nenek sy.
Atau pun kalau Puan takde masa,bila2 sy free nanti, sy boleh fax pada Puan, sijil kematian nenek sy"
Kali ini,Puan Nasha pula yang terpinga-pinga. Persoalan misteri itu masih tidak berjawab, sehinggalah pada hari Freddie berpindah ke tempat baru,persoalan itu masih tinggal misteri,tanpa jawapan.
Kisah Freddie tamat di situ ..
Aku yang dengar cerita dia, bukan lagi bergenang air mata, tapi sudah teresak-esak menangis. Hati aku cukup tersentuh dengan pengalaman yang dilalui Freddie. Menurut Freddie,dia memang sudah tidak menetap di sini, tapi kerana terlalu rindukan neneknya, dia pulang menziarahi kubur dan juga menjenguk jirannya yang sudah beberapa tahun ditinggalkan. Freddie dah apply cuti untuk habiskan cuti yang dia belum claim, sebelum masuk ke tahun baru 2010. Sewaktu aku dan Danny jumpa Freddie, waktu tu penghujung tahun 2009, dan nenek Freddie sebenarnya telah meninggal dunia pada tahun 2001,sewaktu Freddie berusia 24 tahun. Kini, Freddie sudah pun berkeluarga dan isterinya sedang mengandungkan anak kedua. Anak sulung Freddie, diberikan nama yang serupa dengan mendiang neneknya, atas rasa kasih yang masih menebal.
Namun kepulangannya kali ini,tidak bertemankan isteri kerana isterinya juga bekerja,sebagai seorang tukang masak di salah sebuah sekolah berasrama. Freddie pulang,keseorangan. Freddie agak terperanjat apabila menerima sms daripada aku dan Danny, yang memaklumkan tentang neneknya. Aku ada bertanyakan tentang nombor Freddie yang tidak dapat dihubungi pada awalnya.Menurut Freddie, nombor lamanya tidak lagi digunakan sebagai nombor utama, sebab dia ada satu lagi nombor. Tapi nombor lama masih lagi simpan, sebab nombor tu antara kenangan dia bersama mendiang Joana, dibelikan oleh mendiang Joana untuknya, kira mcm nombor couple gitu lah, nombor seakan-akan sama.
Nombor yang lama tu hanya dia on 2 atau 3 hari sekali je, kadang2 nak check kot2 ada sms dari kawan2 lama yang dia tak pernah maklumkan tentang pertukaran nombor. Kadang2 on simkad tu pun hanya sekadar suka2, kerana sms2 Joana masih lagi disimpan nya dalam simkad tu. Freddie tergelak kecil bila Danny usik, isteri tak tau ke. Freddie cakap tak, dia pun gelak sama.
Tanpa kitorang sedar .. jam pun dah menunjukkan hampir pukul 1 pagi, aku pulak asyik menguap je sebab aku tak biasa tido lewat.
Itu serba sedikit cerita dari pihak Freddie. Update yang seterusnya, aku akan ceritakan siapakah "nenek" yang selalu call kitorang. Adakah nenek Freddie tu sebenarnya belum meninggal? Adakah semuanya kebetulan atau cross line sahaja?
...................................................................................................................................................................
P/s : Malam ni takde update ye sebab malam ni aku attend birthday dinner 1 of my staff. Jadi aku update sebelah petang ni sebab aku balik awal hari ni Jumpa lagi ek
Nota : Kisah Freddie ini ditulis berdasarkan cerita sebenar Freddie,yang telah diubahsuai dalam bentuk penceritaan. Harap maklum. Sekali lagi, dialog di dalam kisah Freddie,hanyalah rekaan semata-mata untuk disesuaikan dengan cerita.
Freddie hanya tersenyum apabila jiran memaklumkan tentang kematian nenek tersayangnya, di dalam hati terdetik rasa tidak percaya. Freddie nekad hendak membuktikan bahawa neneknya masih hidup, buktinya adalah Puan Nasha sendiri,yang menerima panggilan daripada nenek. Mungkin ada yang tidak senang padanya, membakar rumahnya dan menculik neneknya,mungkin? Pelbagai perkara terlintas di kepalanya.
Apabila melihat Freddie yang seperti tidak keruan, selagi lagi jiran Freddie memaklumkan hal yang sama, dengan harapan agar Freddie cuba untuk menerima kenyataan,walaupun pahit.
"Mustahil pakcik, bekas majikan sy kata, nenek baru je telefon ke pejabat pagi tadi bertanyakan tentang sy,dan sekarang, pakcik cakap nenek sy dah meninggal dunia beberapa hari lepas?" Freddie panas hati, terasa dirinya dipermainkan.
" Pakcik tak sampai hati nak, tp kamu tau kan anak pakcik kerja sebagai wartawan. Anak pakcik sendiri yang ambil gambar mayat mendiang nenek kamu Freddie, kalau kamu tak percayakan pakcik, kamu percaya lah laporan akhbar tu. Pakcik kenal kamu sejak kecil lagi, perkara mcm ni, pakcik tak main-main. Kamu tu dah mcm anak pakcik sendiri" Getar suara jirannya kedengaran sayu, walaupun jarang bertegur sapa dengan nenek tua itu atas sebab kesukaran berkomunikasi, tetapi baginya nenek tua itu baik hatinya, menghormati orang lain, dan sekali-sekala menghadirkan diri ke majlis keramaian sekiranya dijemput. Sewaktu anak daranya berkahwin, nenek tua itu lah yang bersungguh-sungguh membantu itu dan ini kerana majlis hanya di buat di kampung, kerahan tenaga nenek itu seperti membantu ahli keluarga sendiri. Hanya senyuman dan anggukan nenek tua itu setiap kali berjumpa sahaja sudah menunjukkan kelembutan hatinya.
" Pakcik rasa,elok lah kamu bertanya pada Encik Wong (nama samaran), dia lah yang menguruskan pengebumian nenek kamu Freddie,setelah 3 hari kami cari kamu, tapi tak pernah dapat. Baru kelmarin pengebumian nenek kamu diteruskan saja, walaupun tanpa kamu. Bukan pakcik tak pernah hubungi, tapi kamu yang tak dapat dihubungi langsung. Pakcik minta maaf, pakcik tau kamu kecewa. Marilah, pakcik temankan kamu pergi melawat kubur nenek kamu, dia dah pergi.. Kamu perlu teruskan hidup, jangan mcm ni Freddie" Jirannya, seorang lelaki yang sudah berumur itu, terus memujuk.
Freddie terduduk. Menangis. Kekesalan yang amat, dia tahu tiada gunanya lagi, nenek telah pergi ... jauh ..
Beberapa bulan kemudian ...
Freddie telah menerima hakikat bahawa neneknya sudah tiada,sudah tiba masanya untuk Freddie,meneruskan kehidupannya. Tanpa Joana, tanpa nenek yang telah dianggap seperti ibu kandung. Air mata sering mengalir di pipinya, menyesali apa yang berlaku, membuatkannya nekad untuk terus bangun dan tidak lagi mengecewakan sesiapa. Freddie sedar, kemewahan tetap tidak mampu mengembalikan segalanya.
Freddie membuat keputusan untuk berhijrah ke tempat lain,ke tempat yang tiada sesiapa pun mengenali dirinya, untuk memulakan hidup baru. Sebelum Freddie berpindah, Freddie sempat mengunjungi tempat kerja lamanya,hanya sekadar untuk bertanya khabar. Kedatangan Freddie ke situ setelah beberapa bulan menghilang, mengejutkan Puan Nasha. Tanpa berlengah, Puan Nasha terus bertanyakan khabar nenek Freddie.
"Nenek sy dah meninggal Puan .. meninggal sebab terperangkap dalam kebakaran" jelas Freddie.
Puan Nasha hanya berkerut dahi, menggeleng kepala dan tersenyum. "Kamu ni Freddie,suka sgt bergurau. Hal-hal mcm ni suka gak bergurau eh" Kata Puan Nasha, Freddie hairan, raut wajahnya memohon penjelasan.
"Nenek kamu tu, masih lagi telefon sini Freddie. Maaf lah kalau awk tersinggung,tapi sy rasa agak terganggu, sebab tu sy terpaksa tukar nombor telefon ni, walaupun sukar terpaksa maklumkan dengan semua client,tapi nampaknya mcm sy tiada pilihan.Kalau nak disekat pun panggilan nenek awk tu, banyak pula prosedur nya" Kata Puan Nasha,selamba.
" Puan,bila kali terakhir nenek sy call?"
"Herm,bulan lepas kot. Nombor baru ni pun baru kami tuka dalam bulan ni"
"Mustahil....mungkin org lain tak"
"Tak lah, nenek tu memang ada sebut nama awak tiap kali dia call"
"Mustahil Puan... nenek sy dah meninggal,kalau Puan tak percaya, Puan boleh ikut sy, sy bawa Puan pergi ke kubur nenek sy.
Atau pun kalau Puan takde masa,bila2 sy free nanti, sy boleh fax pada Puan, sijil kematian nenek sy"
Kali ini,Puan Nasha pula yang terpinga-pinga. Persoalan misteri itu masih tidak berjawab, sehinggalah pada hari Freddie berpindah ke tempat baru,persoalan itu masih tinggal misteri,tanpa jawapan.
Kisah Freddie tamat di situ ..
Aku yang dengar cerita dia, bukan lagi bergenang air mata, tapi sudah teresak-esak menangis. Hati aku cukup tersentuh dengan pengalaman yang dilalui Freddie. Menurut Freddie,dia memang sudah tidak menetap di sini, tapi kerana terlalu rindukan neneknya, dia pulang menziarahi kubur dan juga menjenguk jirannya yang sudah beberapa tahun ditinggalkan. Freddie dah apply cuti untuk habiskan cuti yang dia belum claim, sebelum masuk ke tahun baru 2010. Sewaktu aku dan Danny jumpa Freddie, waktu tu penghujung tahun 2009, dan nenek Freddie sebenarnya telah meninggal dunia pada tahun 2001,sewaktu Freddie berusia 24 tahun. Kini, Freddie sudah pun berkeluarga dan isterinya sedang mengandungkan anak kedua. Anak sulung Freddie, diberikan nama yang serupa dengan mendiang neneknya, atas rasa kasih yang masih menebal.
Namun kepulangannya kali ini,tidak bertemankan isteri kerana isterinya juga bekerja,sebagai seorang tukang masak di salah sebuah sekolah berasrama. Freddie pulang,keseorangan. Freddie agak terperanjat apabila menerima sms daripada aku dan Danny, yang memaklumkan tentang neneknya. Aku ada bertanyakan tentang nombor Freddie yang tidak dapat dihubungi pada awalnya.Menurut Freddie, nombor lamanya tidak lagi digunakan sebagai nombor utama, sebab dia ada satu lagi nombor. Tapi nombor lama masih lagi simpan, sebab nombor tu antara kenangan dia bersama mendiang Joana, dibelikan oleh mendiang Joana untuknya, kira mcm nombor couple gitu lah, nombor seakan-akan sama.
Nombor yang lama tu hanya dia on 2 atau 3 hari sekali je, kadang2 nak check kot2 ada sms dari kawan2 lama yang dia tak pernah maklumkan tentang pertukaran nombor. Kadang2 on simkad tu pun hanya sekadar suka2, kerana sms2 Joana masih lagi disimpan nya dalam simkad tu. Freddie tergelak kecil bila Danny usik, isteri tak tau ke. Freddie cakap tak, dia pun gelak sama.
Tanpa kitorang sedar .. jam pun dah menunjukkan hampir pukul 1 pagi, aku pulak asyik menguap je sebab aku tak biasa tido lewat.
Itu serba sedikit cerita dari pihak Freddie. Update yang seterusnya, aku akan ceritakan siapakah "nenek" yang selalu call kitorang. Adakah nenek Freddie tu sebenarnya belum meninggal? Adakah semuanya kebetulan atau cross line sahaja?
...................................................................................................................................................................
P/s : Malam ni takde update ye sebab malam ni aku attend birthday dinner 1 of my staff. Jadi aku update sebelah petang ni sebab aku balik awal hari ni Jumpa lagi ek
Sambungan ...
Siri yang lepas kita dah dapat tahu bagaimana Freddie kehilangan neneknya yang tersayang, satu-satunya ahli keluarga terdekatnya yang masih ada. Tak dinafikan, kisah Freddie yang menyayat hati, umpama babak yang berlaku dalam filem semata, tapi hakikatnya ia berlaku jugak dlm dunia nyata,yang aku alami sendiri. Kadang2 bila difikirkan, aku rasa nak keluar dari "filem" ni, aku tak nak lagi jadi "watak" dalam filem yang aku tak pasti apa kesudahan nya ketika itu.
Pada waktu tu, satu je yang terlintas di fikiran aku, mungkin kerana kasih sygnya begitu menebal pada Freddie, hingga perginya meninggal kesan. Kesan kasih syg yang abadi. Aku tahu, sebagai seorang Islam, apabila seseorang itu meninggal dunia maka terputus lah ia dari urusan dunia. Tak mungkin mendiang nenek Freddie ada kelebihan itu sampai boleh telefon pulak bila dah meninggal. Ya,secara logik. Tapi jika difikir secara logik gak, aku seakan-akan tiada jawapan. Kalau nak biarkan semuanya tak terjawab,tinggal misteri, hati aku ni pulak seolah-olah digaru-garu untuk mencari jawapan (ayat tak bleh blah .. )
Beberapa hari selepas kenal dengan Freddie dan mendengar cerita dari pihak dia, aku dan Danny agak puas hati lah jugak, at least persoalan tu dah terjawab. Walaupun tak terjawab sepenuhnya,aku redha je. Nak menyiasat lebih2 pun, banyak mana sangat lah masa yang kitorang ada, aku sendiri sibuk, Danny pun sama gak. Freddie pulak, dah berkeluarga dan dah ada anak, kerjaya sendiri, takde masa kot nak fikir lebih2 tentang nenek call tu. Aku percaya, Freddie sendiri mesti teringin nak cakap dengan nenek tu, since nenek tu asyik call tempat kerja aku dan danny, tapi nenek tu tak pernah sekali pun call Freddie. Tertanya-tanya jugak,kenapa agaknya. Masih jugak tak terfikir apakah jawapan pd semua persoalan ni.
Mingu demi minggu berlalu, pada satu hari, sekali lagi aku dikejutkan dengan panggilan telefon, dari nenek tu lagi. Siot je, aku baru nak lupakan tentang dia, dia call lagi. Aku boleh pulak jawab call tu macam biasa, dah takde berdebar sangat pun, dah terbiasa kot, tak macam dulu. Nenek tu,masih lagi ulang soalan yang sama,dengan nada yang sama. Sedih, sampai bila agaknya nenek ni nak cari Freddie. Kalau nenek masih hidup, pulang lah... kembalilah ke pangkuan Freddie nek, dia rindu.. hatiku berbisik.. Tapi,hampa.. bila nenek ni masih lagi call, seperti kebiasaannya.. Aku buntu.. Hal ni,aku rahsiakan dari pengetahuan Danny,tak tau kenapa. Mungkin sebab aku tak nak dia risau, atau pun mungkin sebab aku sendiri dah tak berminat nak cari siapa nenek ni sebenarnya.
Panggilan telefon misteri ni mengganggu tumpuan aku selama beberapa hari, aku mcm orang yang takde semangat nak kerja. Fikiran aku asyik ke situ. Sedangkan orang lain, maksud aku staff aku yang lain, yang pernah gak berkomunikasi dengan nenek ni, tak pulak ambik peduli. Tapi, kenapa aku, seolah-olah ada perasaan yang lain.. mungkin sebab aku rindu kasih seorang ibu, aku tiba-tiba teringat pada arwah mak aku yang dah lama pergi. Apa perasaan aku agaknya, kalau aku tau, arwah mak aku call seseorang,untuk cari aku? Mesti rasa terkejut,tak percaya dan sebak kan? Mungkin itu yang freddie rasa sekarang. Berat mata memandang kata org .. berat lagi bahu yg memikul.
Hari-hari yang aku lalui tak lagi menakutkan, malah panggilan telefon dari nenek tu pulak yang aku tunggu2 hingga jadi usikan semua staff. " Panggil Aishah kejap, nenek dia call" ayat yang dah biasa aku dengar saban hari.
Hinggalah pada satu hari, berlaku satu perkara yang berada di luar jangkaan aku selama ni, aku rasa kalau aku ni ada sakit jantung, memang dah rebah kot. Nak dijadikan cerita, pada satu hari ni, nenek ni call seperti biasa. Tetapi apa yang memeranjatkan aku, bila nenek ni tiba2 menjerit seolah-olah tengah bergaduh dengan seseorang, aku agak bunyinya macam dia tengah berebut telefon dengan seseorang.
Aku pulak mcm orang hilang akal, bingung dengan situasi tu. Eh,nenek ni bergaduh dengan sapa pulak dalam kubur ni wei . Waktu aku tengah tak keruan tu,tiba2 orang yang tengah bergaduh dengan nenek tu berjaya pulak rampas telefon tu,dan mula bercakap dengan aku,tapi masih menggunakan bahasa cina hakka. Aku mula pening, ni drama episod apa pulak nih.
"Sorry i don't speak chinese" kata aku cepat2 dengan harapan supaya dia jawab, janganlah ko letak telefon dulu,sempat lagik nih aku berdoa bagai. Waktu aku mula bercakap dengan orang tu, kedengaran suara nenek tua tu marah2 kat belakang, mcm nak rampas balik telefon tu,dengan gigih sekali. Comel pulak, serius comel.
"Haaa...sorry sorry,ini siapa ya?Ini mana tempat ya?"
"Sy aishah. Ini restoren. Boleh i tahu u siapa, nenek tua tadi ur mother ke?"
"Hooo...bukan..bukan.. my grandma.. Sorry amoi,nenek sy ni nyanyuk sudah. Memang selalu kacau orang, telefon sana sini saja"
"U dari mana ni? Boleh i tahu?"
Orang tu pun explain dia kat mana (sorry tak leh reveal nama tmpt due to privacy).
"U ni betul2 orang ke apa ni?" soalan bodo pulak keluar,aku tepuk dahi sendiri.
"What do u mean ya?"
"Erm,sorry sir,sorry. I didn't mean to be rude here but.. erm,boleh i jumpa u? Jumpa ur grandma?"
"U siapa ya?U kenal kita ke?U kenal my grandma?"
"I tak kenal u,tapi ur grandma selalu call sini,sepanjang tahun. Ni baru 1st time i dengar suara u,i nak tau grandma u siapa,dia cari Freddie ke?"
"Tidak la amoi... My grandma ni memang nyanyuk sudah, few years ago asyik cakap pasal Freddie. Siapa Freddie tu pun kita tak tau"
Aku tersenyum sendiri je waktu dia bahasakan dirinya sebagai "kita", sounds cute pulak
"U takde keluarga nama Freddie ke?Ur grandma memang selalu call,cari Freddie"
"Tak ade la. Kita memang takde family yg nama Freddie. My grandma nyanyuk,biasa la mungkin dia tengok cerita tv ada freddie haha"
Eh cepat pulak mesra si cucu nenek nih ..
"Boleh i jumpa u? I rasa i patut bincang lah"
"Bincang apa ya?"
"Tentang grandma u.. tentang Freddie.. herm,i susah nak explain through phone,but i betul2 perlu jumpa u"
"U boleh tinggalkan contact number u? U siapa nama ye?"
"Aishah"
"Air Asia??"
"Aishah la... aiyoo... "
"Ooo ok ok" dia gelak lagi.
"Nama u siapa?" aku tanya.
"Nama kita ke?" adoiii cute betol.
"Ye lah,nama u"
"Just call me Kenny"
Lepas bertukar nombor telefon,tanpa buang masa,aku call Danny pulak.
"Danny,awk free tak malam ni?Jumpa nak?Pls,ada perkara penting nak bagitau awk"
"Nak melamar ke apa ni?" Sumpah tak lawak okay.
"Jangan melawak k. Ni pasal nenek tu, sy dah dapat dah orang yang ada related dengan dia."
"Maksud awak?"
"Jgn banyak tanya la, nak jumpa ke tak? Mlm ni eh,free kan?"
"Ok,anything for u sweetheart"
Aku terkedu.
Siri yang lepas kita dah dapat tahu bagaimana Freddie kehilangan neneknya yang tersayang, satu-satunya ahli keluarga terdekatnya yang masih ada. Tak dinafikan, kisah Freddie yang menyayat hati, umpama babak yang berlaku dalam filem semata, tapi hakikatnya ia berlaku jugak dlm dunia nyata,yang aku alami sendiri. Kadang2 bila difikirkan, aku rasa nak keluar dari "filem" ni, aku tak nak lagi jadi "watak" dalam filem yang aku tak pasti apa kesudahan nya ketika itu.
Pada waktu tu, satu je yang terlintas di fikiran aku, mungkin kerana kasih sygnya begitu menebal pada Freddie, hingga perginya meninggal kesan. Kesan kasih syg yang abadi. Aku tahu, sebagai seorang Islam, apabila seseorang itu meninggal dunia maka terputus lah ia dari urusan dunia. Tak mungkin mendiang nenek Freddie ada kelebihan itu sampai boleh telefon pulak bila dah meninggal. Ya,secara logik. Tapi jika difikir secara logik gak, aku seakan-akan tiada jawapan. Kalau nak biarkan semuanya tak terjawab,tinggal misteri, hati aku ni pulak seolah-olah digaru-garu untuk mencari jawapan (ayat tak bleh blah .. )
Beberapa hari selepas kenal dengan Freddie dan mendengar cerita dari pihak dia, aku dan Danny agak puas hati lah jugak, at least persoalan tu dah terjawab. Walaupun tak terjawab sepenuhnya,aku redha je. Nak menyiasat lebih2 pun, banyak mana sangat lah masa yang kitorang ada, aku sendiri sibuk, Danny pun sama gak. Freddie pulak, dah berkeluarga dan dah ada anak, kerjaya sendiri, takde masa kot nak fikir lebih2 tentang nenek call tu. Aku percaya, Freddie sendiri mesti teringin nak cakap dengan nenek tu, since nenek tu asyik call tempat kerja aku dan danny, tapi nenek tu tak pernah sekali pun call Freddie. Tertanya-tanya jugak,kenapa agaknya. Masih jugak tak terfikir apakah jawapan pd semua persoalan ni.
Mingu demi minggu berlalu, pada satu hari, sekali lagi aku dikejutkan dengan panggilan telefon, dari nenek tu lagi. Siot je, aku baru nak lupakan tentang dia, dia call lagi. Aku boleh pulak jawab call tu macam biasa, dah takde berdebar sangat pun, dah terbiasa kot, tak macam dulu. Nenek tu,masih lagi ulang soalan yang sama,dengan nada yang sama. Sedih, sampai bila agaknya nenek ni nak cari Freddie. Kalau nenek masih hidup, pulang lah... kembalilah ke pangkuan Freddie nek, dia rindu.. hatiku berbisik.. Tapi,hampa.. bila nenek ni masih lagi call, seperti kebiasaannya.. Aku buntu.. Hal ni,aku rahsiakan dari pengetahuan Danny,tak tau kenapa. Mungkin sebab aku tak nak dia risau, atau pun mungkin sebab aku sendiri dah tak berminat nak cari siapa nenek ni sebenarnya.
Panggilan telefon misteri ni mengganggu tumpuan aku selama beberapa hari, aku mcm orang yang takde semangat nak kerja. Fikiran aku asyik ke situ. Sedangkan orang lain, maksud aku staff aku yang lain, yang pernah gak berkomunikasi dengan nenek ni, tak pulak ambik peduli. Tapi, kenapa aku, seolah-olah ada perasaan yang lain.. mungkin sebab aku rindu kasih seorang ibu, aku tiba-tiba teringat pada arwah mak aku yang dah lama pergi. Apa perasaan aku agaknya, kalau aku tau, arwah mak aku call seseorang,untuk cari aku? Mesti rasa terkejut,tak percaya dan sebak kan? Mungkin itu yang freddie rasa sekarang. Berat mata memandang kata org .. berat lagi bahu yg memikul.
Hari-hari yang aku lalui tak lagi menakutkan, malah panggilan telefon dari nenek tu pulak yang aku tunggu2 hingga jadi usikan semua staff. " Panggil Aishah kejap, nenek dia call" ayat yang dah biasa aku dengar saban hari.
Hinggalah pada satu hari, berlaku satu perkara yang berada di luar jangkaan aku selama ni, aku rasa kalau aku ni ada sakit jantung, memang dah rebah kot. Nak dijadikan cerita, pada satu hari ni, nenek ni call seperti biasa. Tetapi apa yang memeranjatkan aku, bila nenek ni tiba2 menjerit seolah-olah tengah bergaduh dengan seseorang, aku agak bunyinya macam dia tengah berebut telefon dengan seseorang.
Aku pulak mcm orang hilang akal, bingung dengan situasi tu. Eh,nenek ni bergaduh dengan sapa pulak dalam kubur ni wei . Waktu aku tengah tak keruan tu,tiba2 orang yang tengah bergaduh dengan nenek tu berjaya pulak rampas telefon tu,dan mula bercakap dengan aku,tapi masih menggunakan bahasa cina hakka. Aku mula pening, ni drama episod apa pulak nih.
"Sorry i don't speak chinese" kata aku cepat2 dengan harapan supaya dia jawab, janganlah ko letak telefon dulu,sempat lagik nih aku berdoa bagai. Waktu aku mula bercakap dengan orang tu, kedengaran suara nenek tua tu marah2 kat belakang, mcm nak rampas balik telefon tu,dengan gigih sekali. Comel pulak, serius comel.
"Haaa...sorry sorry,ini siapa ya?Ini mana tempat ya?"
"Sy aishah. Ini restoren. Boleh i tahu u siapa, nenek tua tadi ur mother ke?"
"Hooo...bukan..bukan.. my grandma.. Sorry amoi,nenek sy ni nyanyuk sudah. Memang selalu kacau orang, telefon sana sini saja"
"U dari mana ni? Boleh i tahu?"
Orang tu pun explain dia kat mana (sorry tak leh reveal nama tmpt due to privacy).
"U ni betul2 orang ke apa ni?" soalan bodo pulak keluar,aku tepuk dahi sendiri.
"What do u mean ya?"
"Erm,sorry sir,sorry. I didn't mean to be rude here but.. erm,boleh i jumpa u? Jumpa ur grandma?"
"U siapa ya?U kenal kita ke?U kenal my grandma?"
"I tak kenal u,tapi ur grandma selalu call sini,sepanjang tahun. Ni baru 1st time i dengar suara u,i nak tau grandma u siapa,dia cari Freddie ke?"
"Tidak la amoi... My grandma ni memang nyanyuk sudah, few years ago asyik cakap pasal Freddie. Siapa Freddie tu pun kita tak tau"
Aku tersenyum sendiri je waktu dia bahasakan dirinya sebagai "kita", sounds cute pulak
"U takde keluarga nama Freddie ke?Ur grandma memang selalu call,cari Freddie"
"Tak ade la. Kita memang takde family yg nama Freddie. My grandma nyanyuk,biasa la mungkin dia tengok cerita tv ada freddie haha"
Eh cepat pulak mesra si cucu nenek nih ..
"Boleh i jumpa u? I rasa i patut bincang lah"
"Bincang apa ya?"
"Tentang grandma u.. tentang Freddie.. herm,i susah nak explain through phone,but i betul2 perlu jumpa u"
"U boleh tinggalkan contact number u? U siapa nama ye?"
"Aishah"
"Air Asia??"
"Aishah la... aiyoo... "
"Ooo ok ok" dia gelak lagi.
"Nama u siapa?" aku tanya.
"Nama kita ke?" adoiii cute betol.
"Ye lah,nama u"
"Just call me Kenny"
Lepas bertukar nombor telefon,tanpa buang masa,aku call Danny pulak.
"Danny,awk free tak malam ni?Jumpa nak?Pls,ada perkara penting nak bagitau awk"
"Nak melamar ke apa ni?" Sumpah tak lawak okay.
"Jangan melawak k. Ni pasal nenek tu, sy dah dapat dah orang yang ada related dengan dia."
"Maksud awak?"
"Jgn banyak tanya la, nak jumpa ke tak? Mlm ni eh,free kan?"
"Ok,anything for u sweetheart"
Aku terkedu.
Bersambung ke PART III
XOXO, Azza Azman
Jika Suka Jom LIKE
1 ulasan:
Do you people have a facebook fan page? I searched for one on facebook or twitter but could not discover one, I'd really like to become a fan!
Catat Ulasan